urtu, ur(tu), urtzen
da-du ad. Beroaren eraginez, solido bat isurkari bihurtu. || Solido bat uretan edo beste isurkari batean desegin. v Metalurgian, ontzi itxi batean metala berotuz metala eta haren meak bereizi. Urtzen den metala ontziaren hondora erortzen da eta meak, berriz, hura baino arinagoak direnez, azalean gelditzen dira. || Solido bat uretan edo beste isurkari batean desegin. Azukrea ahoan urtzen zaizunean. || Negarrez urtu naiz dena. Euskararen mugak urtzen hasiak ziren aspaldidanik.
- urtikaria
- urtikazeo
- urtsu
- Urtsuaran
- Urtsuaran
- urtu, ur(tu), urtzen
- Urtubiako etxea
- Urtubiakoa, Maria
- Ortuella
- urtume
- Urturi
