Traducción literaria al euskera
Autor: Karlos Zabala Oiartzabal
Título: Zubi bat Drinaren gainean
Editorial: Alberdania-Elkar
Premio de 18.000 euros.
Jurado:
Xabier Mendiguren Bereziartu, presidente.
Bakartzo Arrizabalaga Labrousse, vocal.
Elizabete Manterola Agirrezabalaga, vocal.
Karlos del Olmo Serna, vocal.
Ander Arana Bareño, vocal.
Marta Merino Ortiz de Landaluce, secretaria (sin voto).
Razonamiento del jurado
Zubi bat Drinaren gainean es un libro excelente, fácil de leer en euskera y que nos muestra un mundo desconocido para nosotros.
Una prosa bien traducida, unas descripciones muy logradas, unas conversaciones vivas y creíbles.
Como valor añadido, nos muestra otro idioma.
Datos relativos al autor
Karlos Zabala Oiartzabal (1963).
Estudios de filología y traducción.
Durante la última década se ha dedicado fundamentalmente a la traducción: entre otros títulos ha traducido a euskera Miguel Strogoff, de Julio Verne; La casa de los budas dichosos, de Joao Ubaldo Ribeiro; El vientre de París, de Emile Zola (Premio Euskadi 2005); o Esperanza, de André Malraux.
Zubi bat Drinaren gainean
Allí, en la kapija del puente, entre el cielo, el río y las colinas, generación tras generación se adueñaban de la filosofía original de esa pequeña ciudad: que la vida es un milagro inexplicable, que se agota y desaparece constantemente y, a pesar de ello, perdura sólida y firme, como los puentes sobre el río Drina.
Del siglo XVI al XX, Ivo Andric escribió una crónica que transcurría en estos cuatro siglos, Un detallado relato sobre la ciudad de Visegrad y las alegrías y desgracias de sus habitantes. Serán el río Drina y sus puentes testigos de los amores y odios, espectadores mudos de los vaivenes naturales e históricos.
El autor recoge los agridulces acontecimientos con ternura y empatía, pero en el fondo, en los Balcanes, existe un juego de intereses, y el choque de civilizaciones se colma del inevitable destino generación tras generación…
Fragmento
Egunsentian langarra hasi zuen, udazkenean bezala. Euri xehe haren azpian, azken patruilak zubitik hurbileko etxeetan eta dendatan begiratzen ari ziren, oraindik norbait gelditzen ote zen. Dena hil antzean zegoen: ofizialen kasinoa, Lotikaren hotela, kuartel suntsitua eta bazarraren sarrerako hiruzpalau dendak. Baina Ali Hoddaren saltokian imana aurkitu zuten, etxetik iritsi eta txepenaka jaitsi berria zuena. Jendarmeen iduriko, imana gizon xelebrea zen, eta oso serio ohartarazi zioten denda berehala itxi eta plazatik alde egin behar zuela, zubitik hurbil egotea hertsiki debekatuta zegoelako eta "bizi arriskua" zegoelako, horrela egin ezean. Imanak zer esaten ari diren ez dakiten mozkorrak balira bezala begiratu zien, eta ia erantzun zien leku hartan bizia arriskuan aspalditik zegoela eta, edonola ere, denak hilik zeudela jadanik, lurperatzeko txanda noiz iritsiko; baina iritzia aldatu zuen, azken egunetako esperientzia txarren irakaspenari kasu eginez, eta esan zien, lasai eta naturaltasunez, dendatik gauza batzuk hartzera etorri zela eta etxera itzuliko zela berehala. Jendarmeak presaka zebiltzan, inondik ere, eta, imanari handik lehenbailehen aldentzeko berriz ohartarazi ondoren, plaza zeharkatu eta zubirantz joan ziren. Ali Hoddak urruntzen ikusi zituen. Pauso isilez zihoazen, goizeko lehen euriak tapiz heze lodi bihurtutako hautsa zanpatuz. Zubian zehar pasatzen ere ikusi zituen, harrizko karelaren babesean, haien buruak, sorbaldak eta fusilen muturreko baioneta luzeak baino ikusten ez zirela. Butkoveko haitzetako gailurren gainetik lehenengo eguzki printzak agertu ziren.
Horrelakoak dituk haien agindu guztiak, zorrotzak, garrantzitsuak eta alferrekoak sorreratik, pentsatu zuen Ali Hoddak, barrena irribarreka zuela, irakasleari ziria sartu dion ume batek bezala. Txepenaka altxatu zuen, baina barrura lerratzeko moduan, eta gero goian bermatu zuen, kanpotik begiratuta saltokia itxita zegoela pentsa zezaten.
Obras finalistas en la modalidad de traducción literaria al euskera
- "Zelestina". Joxe Antonio Sarasola. Editorial: Alberdania-Elkar
