Krolow, Karl
Alemaniar idazlea (Hannover, 1915 – Darmstadt, 1999). Filologia, filosofia, historia eta arte ikasketak egin zituen, Göttingenen eta Bratislavan. 1943an hasi zen bere lanak argitaratzen, poesiak, itzulpenak, kritikak eta saiakerak. Bere lehenengo poemetan nabaria da O. Loerke eta W. Lehmannen izadiaren lirikaren eragina. “Barne emigrazioaren” egile gisa, alde batera utzi zituen gai historikoak, politikoak eta sozialak, eta izadiaz bakarrik idatzi zuen, gizakiaren existentziaren gauza soilenen adierazpen gisa. Egungo errealitatearen lehenengo aipamena Heimsuchung (1948, Miaketa) poema bilduman egin zuen, baina gerrari eta hondamendiari buruzko erreferentziak halako distantzia batez markatuta daude, gerra ondoko Alemaniaren zoritxarra gizakiaren existentziaren oinarrizko egoera bihurtzen duen distantziaz. 1950eko hamarraldiko testuek, berriz, literaturaren beste ideia bat aurkezten dute, gerren eraginpetik askea, eta irudimenez betea: Die Zeichen der Welt (1952, Munduaren zeinuak); Wind und Zeit (1954, Haizea eta denbora); Tage und Nächte (1956, Egunak eta gauak); Fremde Körper (1959, Gorputz arrotzak). Hurrengo hamarraldian modernotsunaren klasikotzat hartua izan zen Krolow, eta bera izan zen, Enzensbergerrekin batera, Alemaniako gerra ondoko literaturaren krisiaren diagnosiaren egilea. Horren aurrean, Krolow-k literatura lakonikoa idatzi zuen, soila formetan –Alltägliche Gedichte, (1968, Eguneroko poemak)–, eta bide berriak jorratu zituen, hala nola poesia erotikoa –Bürgerliche Gedichte (1970, Poema burgesak)–, edo historia eta prosa –Das andere Leben (1979, Beste bizitza)–. Alemaniako Hizkuntza eta Literaturako Akademiako lehendakari izendatu zuten 1972an.
