Desde la defensa de la pintura, Marien Martínez realiza una obra ligada en principio a la espontaneidad pero después traducida en una organización estable de la composición. Cuando comienzo, explica la artista, el cuadro está sujeto a la expresión inmediata, a la improvisación de las sensaciones, estableciendo criterios selectivos del espacio y del color de forma intuitiva.
La suya es una manera de funcionar en la que unos impulsos responden a otros de signo contrario hasta lograr un encadenamiento progresivo de la estructura del cuadro. Las huellas de la pincelada, rítmica y medida, los comportamientos gestuales enfrentados en bandas, las graduaciones cromáticas y las zonas de acción y choque de color construyen una pintura que paso a paso abre su propio camino. Toma partido la reflexión sobre el acto pictórico, sus mecanismos y funcionamiento interno.
|
|
Marien Martínezek pintura defendatzen du, eta ikuspuntu horretatik abiatuta badirudi berezkotasunean oinarritutako lana egiten duela, baina, azkenean, konposizioak antolaketa finkoa du. Artistak adierazten duenez, koadroa egiten ari naizenean berehalako espresioa adierazten du, zentzazioen inprobisazioa, eta intuizioz ezartzen dira espazioa eta kolorea zehazteko irizpideak.
Egilearen jarduteko moduan zirrara ba-tzuk aurkako zirraren erantzuna dira, eta horrela, pixkanaka-pixkanaka, koadroaren egitura lortzen da. Pinturak urratsez urrats bere bidea irekitzen du: pintzelada erritmiko eta neurtuaren arrastoa, keinu-jarrerak margo-zerrendatan aurrez aurre jarrita, graduazio kromatikoak eta kolorearen ekintza eta talka guneak. Hausnarketa pinturaren beraren ekintzari, tresnei eta barne funtzionamenduari gailentzen zaizkio.
|