konpondu, konpon, konpontzen
du ad. Hautsia, hondatua zegoena, erabili ezin zena, erabilia izateko eran jarri, antolatu, atondu. || da ad. Eguneroko bizitzan edo kontuetan, edo zernahi eratako harremanetan, ados etorri edo elkarri egokitu. || da ad. Aritzeko edo zerbait egiteko, adierazten diren bideei askietsirik jardun. || Hor konpon. Norbaiten jokaera edo arazoekin edo zerbaiten ondorioekin zer ikusirik izan nahi ez dela adierazteko erabiltzen den esapidea.
- konplitu, konpli, konplitzen
- konplituki
- konplitze
- konplot
- konponbide
- konpondu, konpon, konpontzen
- konponduezin
- konponezin
- konponketa
- konpontzaile
- konpontze