Uholdea da Euskadin historikoki kalte gehien eragin dituen gertakari naturala, hala kalte materialetan nola giza-bizitzetan. Ezinbestean, beraz, Euskadiko uraren politikaren erronka handiena bihurtu da.

Gaur egun bide desberdinak uztartzen dituen politikak finkatzearen alde egin da: alde batetik, ez-egiturazko neurriak ( erabileren antolamendua, uholde-arriskugarritasun maila kontuan izanda; informazio hidrologikorako eta alerta goiztiarrerako sistemak; babes zibilerako neurriak, etab.), eta, beste alde batetik, egiturazko neurriak, bakarrik jadanik okupatutako arriskudun hiriguneetan. Bien artean lehenengo motakoak lehenetsi behar dira, batez ere uholde arriskua duten lur-zoruak ez okupatzera bideratuak daudenak.

Ikuspuntu horrek pertsona eta ondasunen segurtasuna bilatzen du, eta, era berean, ur-masen narriatze morfologikoa gelditzea, ur-masen egoera ona lortzeko.

Horren harira kontuan izan behar da ibaiertzen gehiegizko okupazioak gizaki eta ondasunen uholde-arriskugarritasuna handitzea ahalbidetu duela, eta orain horiek kudeatzera derrigortuak gaude ibaiei aldaketa morfologiko txikienak sortuz.